Հայրը

Հենց նոր վախեցնելով իր վերջին խնամակալին՝ Էնթոնին՝ հիվանդ, ութսունամյա լոնդոնցին, որը աստիճանաբար ենթարկվում է տկարամտության, իրեն լքված է զգում, երբ իր մտահոգված դուստր Աննը, տեղեկացնում է նրան իր՝ Փարիզ տեղափոխվելու մասին: Շփոթված և վրդովված, խեղաթյուրված հեռանկարի և նրա սրընթաց, սրտաճմլիկ մտավոր անկման ֆոնին, Էնթոնին սկսում է կորցնել իր տիրապետությունը իրականության հանդեպ՝ պայքարելով ներկայի և անցյալի անթափանց իրականության մեջ: