Ներկայացումը բեմադրված է Հովհաննես Թումանյանի համանուն հեքիաթի հիման վրա։ Թե ինչպես աղքատ մարդը չի կարողանում գնահատել իր ունեցածը և չի տեսնում այն բոոր հնարավորությունները, որոնք աստված ընձեռում է։ Միշտ չէ, որ այն ինչ ցանկանում ես պետք է հեռվում փնտրել, երբեմն այն հենց քթիդ տակ է։

Հին ժամանակներում տափաստանում մի հարուստ մարդ էր ապրում,ով ուներ շատ գեղեցիկ մի աղջիկ։Մի օր աղջիկը հորն ասում է,որ ուզում է ամուսնանալ աշխարհի ամենաաղքատ և ամենահարուստ տղայի հետ։   

 Շունը՝ մսի մի մեծ կտոր ատամների արանքում, անցնում էր գետի վրայով, երբ պատահաբար տեսավ սեփական արտացոլանքը ջրի վրա։ Մտածելով, որ դա այլ շուն է, նա ցանկացավ խլել մսի կտորը՝ արդյունքում կորցնելով իր սեփականը՝ նետելով այն գետը։  

 Պատմություն փոքրիկ ջրահարսի մասին, ով պատրաստ է հրաժարվել ծովի իր կյանքից, որպեսզի ստանա մարդկային հոգի և արքայազնի սերը։ Չկարողանալով հասնել փոխադարձ սիրո՝ նա մահանում է՝ դառնալով ծովի փրփուր։   

Արջը անտառում մի դատարկ խրճիթ է գտնում և սկսում ապրել այնտեղ։ Հետո նրան են միանում անտառի մյուս կենդանիները՝ գորտը, նապաստակը, աղվեսը, գայլը։ Ի վերջո արջը միայն տանքում կարող էր տեղավորվել, և տնակը, ծանրությանը չդիմանալով, կոտրվում է։ Կենդանիներն արջի հետ մի մեծ տուն են կառուցում և համերաշխ շարունակում ապրել։